"Wyniszczenie" (2018)

"Wyniszczenie" (2018) - w ciągu ostatnich lat przebrnąłem przez całą masę knotów Seagala (a kręci je hurtowo, czasem 3-4 pozycje rocznie) i już straciłem nadzieję na to, czy jeszcze kiedykolwiek zagra on w czymś chociaż przeciętnym. Jakiś czas temu obił mi się o uszy ten tytuł, który o dziwo zyskał trochę pozytywnych opinii - postanowiłem więc przekonać się na własne oczy, czy "Wyniszczenie" rzeczywiście wyróżnia się na tle innych produkcji Stevena. Początkowo wszystko na to wskazywało - jest zalążek sensownej fabuły, mającej ręce i nogi, mamy ładne zdjęcia, nagrywane bodaj w Tajlandii, dominują długie ujęcia, kamera nie lata jak pojebana, tylko elegancko przesuwa się i rejestruje wspomniane plenery, w ucho wpada orientalna muzyka, no i widzimy Stevena Seagala, w miarę zaangażowanego w swój występ. Nie ociąga się, nie znika z ekranu na długo, a i przemyca do filmu swoje filozoficzne, buddyjskie przemyślenia. Gwiazdor wciela się tu w Axe'a, byłego członka sił specjalnych, który po jednej z nie do końca udanych akcji postanawia zmienić swoje życie - oddaje się religii, osiedla się w wiosce w Birmie i niesie pomoc ludziom jako medyk. Axe, w swoim leczeniu stosuje akupunkturę, nastawia kości oraz służy wsparciem psychicznym swoim pacjentom. Bohater naucza także kung-fu i buddyzmu, a przy tym wiedzie spokojny, szczęśliwy żywot. Niestety sielanka nie trwa zbyt długo - w okolicy panoszy się gang, porywający młode kobiety, a ostatnią uprowadzoną jest dziewczyna o wyjątkowych zdolnościach parapsychicznych. Jej zrozpaczony ojciec błaga Axe'a o pomoc w odnalezieniu córki, ten niechętnie się zgadza, łamie złożone śluby i po raz ostatni skrzykuje swoją dawną ekipę agentów, by wspólnie z nimi uderzyć w przestępców. Fabuła "Wyniszczenia", w pierwszej połowie obrazu zaskakuje - panuje w niej urokliwy, azjatycki klimat, pobrzmiewa przyjemna melodia, a Seagal ma rolę adekwatną do swojego wieku; nie biega w kostiumie superżołnierza i nie pozuje na młodzieniaszka, tylko kreuje podstarzałego akupunkturzystę i można by rzec nauczyciela, przekazującego swe nauki oraz deliberacje innym. Steven wypada całkiem wiarygodnie jako Axe i widać, że ma obycie ze wschodnią kulturą - w końcu pomieszkiwał niegdyś w Japonii. Ponadto możemy tu poznać czy przybliżyć sobie jego prywatny światopogląd i filozofię.

Da się zauważyć, że "Wyniszczenie" było mocno inspirowane zarówno postacią Ip Mana, jak i filmem o nim (przynajmniej częściowo), ale te podobieństwa jakoś nie przeszkadzają, a wręcz stanowią ciekawy smaczek. Atrakcyjną niespodzianką jest również Seagal, dość płynnie posługujący się stylem Wing Chun, chociaż walki z jego udziałem nie trwają zbyt długo (za to są całkiem nieźle sfilmowane i rzadko zastępuje go dubler). Pomijając jakieś nocne wizje Axe'a z nagą kobietą (a może i rzeczywiste fantazje naszego senseia), opisującą go jako jakiegoś wybrańca czy kogoś w tym rodzaju, początkowo wszystko trzymało się tutaj kupy i reprezentowało przyzwoity poziom. Niestety później pan pulchny wszystko obraca o 180 stopni i raczy nas tym, co u niego najgorsze, a więc tępą, fatalnie zaaranżowaną rąbanką z agentami CIA na pierwszym planie. Mistyczna, duchowa atmosfera ulatuje bezpowrotnie, podobnie jak refleksje, a zamiast tego otrzymujemy hektolitry komputerowej krwi i zrobione na pececie wystrzały z broni. To nawet nie jest słaba grafika komputerowa - obłoczki cyfrowej posoki sprawiają wrażenie efektu lub nakładki z jakiegoś darmowego programu do obróbki wideo; niezależnie od kąta czy odległości, z jakiej przeciwnik zostaje trafiony kulą, wylatuje taka sama ilość juhy. Aktorzy nawet nie próbują udawać, że odgrywają wyszkolonych ludzi do zadań specjalnych czy innych tajnych komandosów - biegają gdzie popadnie i strzelają w co popadnie, zero w tym jakiegokolwiek realizmu bądź chęci, by zrealizować poprawne technicznie, trzymające w napięciu, efektowne sekwencje wymiany ognia. Wszystko zrobiono najtańszym kosztem, przy minimalnym wkładzie. "Wyniszczenie" to idealny przykład zmarnowanego potencjału oraz zmarnowane szansy; wydaje mi się, że nasz korpulentny mistrz na serio ma poryty czerep i wierzy w to, że był/jest tym cholernym agentem FBI/CIA i wszędzie wciska ten wątek. Nawet jak miewa swoje przebłyski, dzięki którym popełnia w miarę strawny skrypt, to finalnie i tak go zepsuje, bo nawpycha do niego motywy z agencjami wywiadowczymi, rządowymi itp. Podsumowując: mamy tu interesujące wprowadzenie, średnie rozwinięcie i beznadziejne zakończenie. Moja ocena to 4/10 - produkcję oglądałem na Stopklatce TV, czytał Kacper Kaliszewski.