"Bałkańska vendetta" (2017)

"Bałkańska vendetta" (2017) - CIA przesłuchuje pewną pielęgniarkę, jedynego żyjącego świadka krwawej strzelaniny, która rozegrała się w jednym ze szpitali w USA. Kobieta opowiada, że kłopoty zaczęły się w momencie, gdy do placówki przywieziono tajemniczego, rannego mężczyznę z urazem głowy (Jean-Claude Van Damme), za jakim przybyli uzbrojeni przestępcy, pragnący zabić go za wszelką cenę. Śmierć poniósł zarówno cały szpitalny personel, jak i wszyscy napastnicy oraz owy pacjent - tak przynajmniej wynika z zeznań ocalonej, lecz CIA nie chce w to wierzyć. Podczas przeprowadzania śledztwa wychodzą na jaw kolejne fakty i okazuje się, że cała sprawa jest o wiele bardziej skomplikowana, niż mogłoby się wydawać - ujawniona zostaje międzynarodowa afera oraz osobiste porachunki enigmatycznego nieznajomego z nieuczciwym politykiem, rozpoczęte już w czasach rozpadu Jugosławii. Scenariusz tej produkcji posiada ciąg przyczynowo-skutkowy, większość wątków ma tu rację bytu i zostaje sensownie wyjaśniona, lecz podwójna narracja była totalnym strzałem w stopę. Nie wiem, czy scenarzyści ślepo zapatrzyli się w kultowe "Motywy zbrodni" czy to ich autorski pomysł, ale zwyczajnie nie chwycił. Reżyser nie umie budować napięcia ani odpowiednio prowadzić zagadkowej intrygi - przecinające się sceny przesłuchania pielęgniarki z retrospekcjami ze szpitala, w którym dochodzi do morderczej rozgrywki, nie współgrają i nie tworzą uzupełniającej się wzajemnie, interesującej całości. To, co widzimy w biurze CIA, to nużące jak flaki z olejem próby wyciągnięcia prawdy od świadka przez dwóch agentów - jednego upierdliwego, podejrzliwego i drugiego przychylnego osobie składającej zeznania. Peter Stormare, czyli ten upierdliwy, to postać wycięta z papieru, która czepia się, bo musi się czepiać, nierzadko nie mając do tego postaw. Swoje wnioskowanie opiera na zasadzie "bo tak", "wydaje mi się, że on kłamie" itp.

Wydarzenia, rozgrywające się w zakładzie leczniczym, wypadają znacznie lepiej, potrafią widza o wiele bardziej zaciekawić, ale z kolei często są pourywane i kiedy zaczynamy angażować się w przedstawianą historię, to następuje cięcie i ponownie oglądamy cholernie nudne, dłużące się, mało logiczne przesłuchanie. Strzelaniny czy pojedynki nakręcono w sposób nijaki, pozbawiono je dynamiki, brakuje w nich także ładunku emocjonalnego oraz widowiskowości. Za wiele jest cięć montażowych, a operator kamery, zamiast skupić się na tym, na czym powinien, to lata jak kot z pęcherzem i filmuje walki z dziwnych kątów czy zbyt dużych zbliżeń. Czasem widzimy same nogi kopiące w korpus, kiwające się głowy lub bijących się od pasa w górę, a całość posklejana została w chaotyczny, męczący dla oczu sposób. Na domiar złego, wpleciono w to liczne przebitki z pielęgniarką, również podejmującą walkę wręcz z antagonistami i tym samym otrzymaliśmy niestrawny miszmasz. JCVD nieźle gra słabnącego, poobijanego protagonistę i wciąż ma ten błysk w oku; kopać też nadal potrafi, choć czasem zastępuje go dubler - najprawdopodobniej z racji wieku aktora, który młodzieniaszkiem już nie jest. Jedyne, co mi się w tym filmie podobało, to właśnie występ Belga, nawiązania do konfliktów bałkańskich oraz użycie materiałów archiwalnych z tamtego okresu. Moja ocena to 3/10 za bylejakość całego projektu, brak jakichkolwiek atrakcji, brak rozrywki i wymuszone, niedorzeczne, fabularne twisty. Seans zaliczyłem na stacji Stopklatka TV, nie pamiętam, kto czytał, ale na pewno żaden uznany lektor.