"Halloween" (2018)

"Halloween" (2018) - najnowsza odsłona cyklu, zapoczątkowanego w 1978 r. przez Johna Carpentera ignoruje wszystkie poprzednie części (nawet drugą) oraz remake i stanowi bezpośrednią, alternatywną kontynuację oryginału. Od ataku Michaela Myersa na Laurie Strode i feralnych wydarzeń z Haddonfield mija równe 40 lat - Michael znajduje się w zakładzie psychiatrycznym, zaś Laurie to paranoiczka, od dekad przygotowująca się na powrót swojego oprawcy, przekształcająca swój dom w twierdzę, popadająca w alkoholizm, a i tracąca kontakt z najbliższą rodziną, która nie chce mieć z nią nic wspólnego. Jak się jednak okazuje, obawy Strode były słuszne - Myersowi podczas przewozu do innej placówki udaje się uciec, gdyż transportujący go autobus rozbija się; morderca wraca do Haddonfield, a następnie rozpoczyna polowanie na swoją niedoszłą ofiarę, nie szczędząc przy tym innych mieszkańców miasteczka. Fabuła ostatniego "Halloween" to jeden wielki ukłon w stronę pierwowzoru - akcja ponownie rozgrywa się w dniu 31 października, a skromną mieścinę po raz kolejny zalewa fala zbrodni. Jedynie Laurie Strode, jej córka oraz wnuczka Allyson będą zdawać sobie sprawę z tego, co się dzieje i podejmą walkę z Michaelem. Znajdziemy tu także dużo interesujących smaczków i nawiązań do dzieła Carpentera - intro jest niemal identyczne jak to sprzed 40 lat, z tym samym motywem przewodnim, a wiele scen stanowi parafrazę tych z jedynki, i tak w wersji z 2018 r. Allyson zerka przez szkolne okno i po drugiej stronie ulicy dostrzega babcię, a w wersji z 1978 r. to właśnie poddenerwowana Laurie, spoglądając przez okno ze swojej klasy ujrzała Michaela. Oczywiście takich aluzji mamy tu znacznie więcej 😉.

"Halloween" zrealizowano w klasyczny sposób, w duchu pierwszego obrazu z serii, a w projekt zaangażował się sam John Carpenter (jako producent wykonawczy, współautor soundtracku oraz konsultant na planie), Jamie Lee Curtis (ponownie jako główna bohaterka) oraz Nick Castle - pierwotny odtwórca roli Michaela Myersa (pojawia się głównie w scenach, w których zabójca nie ma na sobie maski i widać fragmenty jego twarzy/głowy, w dynamicznych momentach występował natomiast kaskader). Powrót Johna Carpentera i jego wkład w przedsięwzięcie, ale też podejście reżysera współczesnej dwójki (poszanowanie dla materiału źródłowego, jego estetyki oraz staroszkolnych technik) zaowocowały częściowym odtworzeniem klimatu z oryginału oraz zbudowaniem gęstej atmosfery. Ponownie mamy długie, nastrojowe ujęcia, a Myers jest tym, kim był na początku swojej "kariery", czyli personifikacją czystego zła o nieznanych motywacjach. Nie ciąży na nim żadna klątwa, nie sterują nim żadni druidzi, nie wpływa na niego układ gwiazd 😉. Niczego niespodziewające się Haddonfield znów spłynie krwią i doświadczy wizyty potwora w ludzkim ciele. Nakręcony przez Davida Gordona Greena utwór to rasowy slasher, świadomy swojej stylistyki i to jego największy pozytywny aspekt - być może rządzi nim schematyczność, niczym nowym nas nie zaskoczy, ale przynajmniej nie ma w sobie skrajnych głupot, wymuszonych, fabularnych twistów czy usilnych wyjaśnień chorych poczynań Michaela.

Jeżeli mowa o wykonaniu, to jest ono skromne, acz konkretne - dreszczowiec ten ani nie został przeładowany efektami specjalnymi ani nie są one słabe, biorąc pod uwagę niezbyt wysoki budżet, przeznaczony na to widowisko; w ogóle nie wyłapałem tutaj CGI (a może było tak dobre, że nawet go nie wychwyciłem?) ani też szarżowania dzisiejszymi możliwościami. Myers, tak jak w latach 70. czy 80. krąży po ulicach oraz domostwach i ubija swoje cele tym, co wpadnie mu w ręce, a później ze zdobytym, ikonicznym nożem kuchennym wyrusza po głowę Laurie Strode. Wszystko to osiągnięto w tradycyjny sposób za pomocą rekwizytów, sztucznej krwi, umiejętnego operowania kamerą czy odpowiedniego montażu. Muzyka jest rewelacyjna, ale jak już pisałem - komponować ją pomagał John Carpenter, więc siłą rzeczy musi ona reprezentować wysoki poziom. Aktorstwo mamy całkiem przyzwoite - oczywiście Jamie Lee Curtis z całej obsady wypada bezapelacyjnie najlepiej, ale i inni występujący grają należycie.

Jedyne, do czego mógłbym się w współczesnym "Halloween" przyczepić, to do głupiego, nielogicznego wstępu, w którym jeden z dziennikarzy próbuje skłonić naszego niemego antagonistę do mówienia i pokazuje mu należącą do niego, legendarną maskę, stając za jego plecami, na spacerniaku, w ośrodku, w jakim przebywa Michael. Wiem, o co chodziło - miało to na celu stworzenie napiętej sytuacji (czy zwyrodnialec się odwróci i rzuci na nią okiem czy też nie), ale ostatecznie wyszedł z tego idiotyzm, wyjątkowo nieprzemyślany chwyt scenarzystów, bo dlaczego reporter nie mógł podejść do niego od przodu i wtedy zaprezentować mu przyniesioną maskę, bezpośrednio przed twarzą? Podejrzewam, że więcej wtedy by wskórał niż gdy zaszedł go od dupy strony 😉. Drugą kwestią wzbudzającą we mnie mieszane uczucia są liczne pułapki w posiadłości Laurie Strode, a w szczególności ta znajdująca się w ukrytym, piwnicznym azylu, z którego nie ma żadnego wyjścia na zewnątrz - początkowo służy on protagonistkom jako swoisty schron przed Michaelem, lecz kiedy ten odkrywa ich kryjówkę i w wyniku szarpaniny wpada do środka, kobiety wychodzą z niej, po czym ręcznie, z wnętrza domu zatrzaskują jedyne wejście kratami, wpuszczają gaz do piwnicy i doprowadzają do jego zapalenia. Co jednak w chwili, gdyby to one w niej tkwiły, ich oprawca odnalazłby mechanizm blokujący jedyną drogę ucieczki, znajdujący się nieopodal zejścia do piwniczki, a następnie odkręciłby zawory z gazem? Byłoby pozamiatane 😉. Ten wątek jakoś niezbyt do mnie przemówił, aczkolwiek całość "Halloween" Davida Gordona Greena już owszem - film stanowi udaną kontynuację horroru Johna Carpentera oraz przyjemne kino samo w sobie. Nie dziwią mnie pozytywne recenzje krytyków, entuzjastyczne podejście fanów marki oraz kasowy sukces. Moja ocena to mocne 6,5/10 (kiedyś może będzie i 7), mam to na DVD od Filmostrady, czyta jakiś mało ciekawy lektor, natomiast tłumaczenie miejscami bywa ostre.