"RoboCop 3" (1993)

"RoboCop 3" (1993) - trzecia część cyklu uchodzi za najgorszą, niepotrzebną, tą, która pogrzebała całą serię. Film okazał się totalną klapą finansową - przy budżecie opiewającym na 22 milionów dolarów zarobił jedynie 10,6 miliona, został także niemiłosiernie zjechany przez krytyków i fanów marki. Niektóre zarzuty kierowane pod adresem "RoboCopa 3" są oczywiście słuszne oraz uzasadnione (znienawidzone PG-13, mała dziewczynka w głównej roli), ale część z nich to usilne szukanie dziury w całym (czepianie się Roberta Johna Burke'a za kreację Alexa Murphy'ego czy scenariusza, który de facto do beznadziejnych wcale nie należy). Zacznijmy jednak od początku, czyli od fabuły - miasto Detroit tonie w długach, stoi na skraju bankructwa, a chciwe OCP tylko czeka, by je przejąć i przekształcić w Delta City - nowoczesną metropolię. Korporacja ta w porozumieniu z japońską firmą Kanemitsu, również mającą w tym interes, powołuje oddział tzw. "Rehabów", rzekomo do walki z przestępczością na ulicach oraz niesienia pomocy mieszkańcom w przeprowadzce z miejsc przeznaczonych do rozbiórki. Tak naprawdę jednostka ta bezwzględnie wyrzuca domowników z ich własnych posiadłości, nie dbając o to, co się z nimi stanie. Osoby stawiające opór zostają rozstrzelane lub w inny sposób pozbawione głosu. Na trop spisku i telewizyjnej propagandy, wychwalającej na pozór szlachetne działania Rehabów wpada RoboCop wraz ze swoją przyjaciółką - znaną z poprzednich części Anne Lewis. Kobieta ginie z ręki dowódcy oddziału, broniąc wysiedlanych siłą obywateli, zaś RoboCop zostaje uszkodzony i obarczony winą za jej śmierć. Cyborg trafia do podziemia, gdzie naprawiony staje po stronie uciśnionych - wraz z nimi podejmuje walkę z OCP, pragnąc przy tym pomścić partnerkę.

Intryga tegoż tytułu sama w sobie nie wypada jakoś źle - bardzo podobał mi się wątek totalnego bankructwa Detroit oraz wywalania na zbity pysk mieszkańców uboższych dzielnic przez formację OCP. Wyraźnie tutaj widać, do czego prowadzi nachalna prywatyzacja - dyktatury, braku poszanowania dla cudzej własności, działania jedynie na swoją korzyść. Rehabowie wraz z ich dowodzącym, Paulem McDaggettem, robią w mieście co chcą, naginają prawo, wprowadzają swoje rządy, sieją terror. Do świetnych scen zaliczam tę, w której policjanci wreszcie buntują się przeciw ich bezkarnym działaniom, rzucają swoimi odznakami i idą bronić biedaków oraz upadającej mieściny. Znajdą się niestety i słabsze, słusznie skrytykowane momenty, np. roboty ninja, walczące z RoboCopem; choreografia walk jest strasznie słaba, doskonale widać, że maszyny robią wszystko, by dać Murphy'emu przewagę i zamiast odciąć mu głowę czy przebić serce, to popychają go, robią salta, skaczą albo tępo przyglądają się jego personie. Nie przemawia do mnie również (jak i do wielu innych odbiorców) fakt, że pierwsze skrzypce gra kilkuletnie dziecko, aczkolwiek jest to do przeżycia - młodziutka aktorka dosyć nieźle sobie radzi i nie irytuje, nawet daje się polubić, a to zawsze coś. Robert John Burke jako Super-glina nie dorównuje Peterowi Wellerowi, ale moim zdaniem wypada całkiem przyzwoicie i wczuwa się w rolę, choć nie z takim zaangażowaniem jak jego słynny poprzednik.

Wspomniane w pierwszym akapicie PG-13 rzuca się niestety w oczy - Alex prawie nigdy (albo wcale) nie strzela pierwszy do swoich wrogów, tylko daje im możliwość, by to oni pierwsi go zaatakowali i dopiero wtedy podejmuje odpowiednie kroki: ostrzeżenie słowne, a później seria z pistoletu. Krwi i krwawych scen nie zobaczymy tu absolutnie nigdzie, co nieco koliduje z wcześniejszymi, bardzo brutalnymi odsłonami. To wielki minus "trójki", lecz nie zgodzę się z opinią, że wszystko w niej złagodzono - atmosferę nadal mamy całkiem mroczą, objawiającą się np. podczas spotkania gliniarzy z jednym z gangów w pierwszych minutach obrazu, na ekranie nie brakuje też licznych degeneratów czy nawiedzonych punków, rodem z franczyzy "Death Wish". Również sceneria jest dość zasyfiona, a ubodzy rebelianci wyglądają jak... ubodzy rebelianci ;). Dopiero remake oryginału z 2014 roku wzniósł się na wyżyny poprawności politycznej oraz PG-13 - tam dopiero całość była sterylna i wymuskana. "RoboCop 3" przy wersji sprzed 5 lat to wręcz arcydzieło z bogatym klimatem lat 90. i ery VHS. Zaniżona kategoria wiekowa owszem, wkurwia, jednak nie w takim stopniu jak w całkowicie zbędnym "rimejku".

Efekty specjalne w trzecim epizodzie są nieco kiczowate; mocno zajeżdżają green-boxem, kiedy RoboCop lata za pomocą swojego odrzutowego plecaka, ale jakoś szczególnie mi to nie przeszkadzało. Sam fruwający Murphy także nie wprawił mnie w konsternację, ale wiem, jaki problem mają niektórzy z tym, że przy użyciu jetpacka wzbija się w powietrze (chociaż nie wiem czemu, bo poza nie najlepszymi efektami nie widzę w tym nic głupiego). Muzykę do przedsięwzięcia skomponował ponownie Basil Poledouris i uczciwie trzeba przyznać, że soundtrack jest genialny, wypada tak samo dobrze i emocjonująco jak w "jedynce". Warto też nadmienić, że Robo w tej części rzuca zajebistymi odzywkami typu "mam nadzieję, że jesteście ubezpieczeni", "lepiej wezwijcie straż pożarną" i naprawdę ładnie wymiata (pieprznik w bazie Rehabów, próba uchwycenia McDaggetta). Ponadto w projekcie tym pojawią się takie nazwiska jak znany z "Facetów w czerni" Rip Torn czy Mako, mający w dorobku takie pozycje jak m.in dwa "Conany" czy "Nieśmiertelnego III". Generalnie powiem tak - "RoboCop 3" to faktycznie produkcja nader familijna, zawierająca bardzo dużą ilość humoru, przewijają się w niej nietrafione pomysły, o których pisałem (choćby roboty-ninja), lecz jeśli przymknie się oko na PG-13 oraz pewne niedociągnięcia, to całość potrafi zagwarantować naprawdę udaną zabawę. Moja ocena to 6/10.

Wersje lektorskie jakie znam:
VHS Imperial - Tomasz Knapik (najlepsza kopia)
TVP1 4:3 - Maciej Gudowski
TVP 1 16:9/HD - Stanisław Olejniczak