"RoboCop" (1987)

"RoboCop" (1987) - jedna z najsłynniejszych produkcji lat 80., na jakiej wychowały się całe pokolenia, a postać jej tytułowego bohatera zapisała się w popkulturze na stałe. Przenosimy się tu do niezbyt odległej przyszłości, a dokładnie do miasta Detroit, gdzie poznajemy Alexa J. Murphy'ego - wzorowego policjanta, a także kochającego męża i ojca, który ginie podczas obławy na grupę przestępczą. Mózg rozstrzelanego przez gangsterów stróża prawa zostaje jednak użyty podczas budowy cyborga - RoboCopa. Maszyna początkowo spełnia rozkazy przełożonych, ale po jakimś czasie przypomina sobie, kim tak naprawdę była oraz kto odpowiada za śmierć człowieka, na szczątkach którego została skonstruowana - zaczyna się mścić, co nie podoba się zwierzchnikom, postanawiającym zniszczyć ją za to, że zaczęła podejmować samodzielne działania i kierować się uczuciami. Nakręcony przez Paula Verhoevena projekt okazał się hitem kinowym, zebrał też sporo pozytywnych recenzji wśród krytyków oraz zaskarbił sobie uznanie widzów. "RoboCop" był również jednym z wielu szlagierów w wypożyczalniach wideo; kasety z nim chodziły jak świeże bułeczki. Obraz holenderskiego reżysera to jednak nie tylko brutalne kino akcji/sci-fi z czasów VHS, ale i satyryczne spojrzenie na kulturę amerykańską - zamiłowanie jankesów do przemocy, przekłamanych mediów, robiących papkę z mózgu oraz zjawisko korporacyjności czy też korupcji. Ekranowa przyszłość nie jest wcale jakaś futurystyczna, stanowi raczej odbicie ówczesnej rzeczywistości w krzywym zwierciadle. Powracający do życia jako cyborg Alex J. Murphy stanowi produkt starych/nowych czasów, niespełniający wymagań twórców -  gliniarz, który zginął tragiczną, bezsensowną śmiercią miał stać się kolejnym narzędziem w rękach włodarzy, a zbuntował się przeciwko systemowi oraz układom, przez co zapadła decyzja o jego natychmiastowej likwidacji.

"RoboCop" to dzieło pesymistyczne, opiewające w wiele wzruszających lub melancholijnych momentów, jak chociażby wyprawa robota do jego dawnego domu, gdzie odżywają wszystkie wspomnienia i wspaniałe chwile, które przeżył jako człowiek, wraz ze swoją rodziną. Oczywiście nie brakuje w tym wszystkim wysokooktanowej akcji oraz trzymających w napięciu scen (pierwsze ukazanie się RoboCopa w kadrze). Pojawia się tu także nieprzesadzona ilość wisielczego humoru (słowa "wezwijcie kartkę" zaraz po tym, jak jeden z garniturków w biurze został dosłownie poszatkowany i porozrywany na strzępy przez policyjnego robota, ED-209) czy nieco groteskowa, przerysowana brutalność, charakterystyczna dla widowisk sygnowanych nazwiskiem Verhoevena. Efekty specjalne są miejscami nieco archaiczne (animacja poklatkowa, domalówki), ale właśnie to sprawia, że cechuje je urokliwość i ponadczasowość. Nawet najlepsze CGI po jakimś czasie stanie się przeżytkiem i zacznie trącić tandetą (wyjątek to "Jurassic Park", "Terminator 2" i parę innych tytułów), a solidne, staroszkolne techniki zawsze będą w stanie się obronić. Mocną stroną "RoboCopa" jest też muzyka autorstwa Basila Poledourisa oraz samo aktorstwo - Petera Wellera, Kurtwooda Smitha czy Ronny'ego Coxa. Tworzą oni charakterne persony, szczególnie Smith, kreujący totalnego psychola, Clarence'a J. Boddickera. Świetne kino w starym, dobrym stylu, którym jeszcze niejedna generacja kinomanów będzie się zachwycać. Moja ocena to zasłużone, wystawione z czystym sumieniem 9/10.

Wersje lektorskie jakie znam:
TVP 4:3 - Jarosław Łukomski, tł. Tomasz Beksiński
TVP 16:9/HD - Stanisław Olejniczak (wersja rozszerzona/reżyserska)
TVN - Jarosław Łukomski
VHS od NVC - Stanisław Krawczyk