"Uwierz w ducha" (1990)

"Uwierz w ducha" (1990) - obok "Dirty Dancing" i "Wykidajło" najsłynniejszy film z przedwcześnie zmarłym Patrickiem Swayze, w którym reżyser Jerry Zucker zgrabnie miksuje sentymentalny komediodramat z efektownym kinem fantasy. Fabuła skupia się tutaj na mężczyźnie, ginącym podczas napadu i powracającym na Ziemię jako duch. Obserwując pośmiertnie swoją niedoszłą żonę i toczące się życie, wpada na trop intrygi, z jakiej wynika, że jego śmierć nie była przypadkowa, a kobiecie grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Scenariusz "Uwierz w ducha" jest jak widać pomysłowy oraz niebanalny, a produkcja ta potrafi jednocześnie rozbawiać, wzruszać i zachwycać zastosowanymi efektami wizualnymi, które w ogóle się nie zestrzały i wyglądają o wiele płynniej niż jakiekolwiek dzisiejsze CGI. Uwagę zwraca również piękna oprawa muzyczna i klimat schyłku lat 80. Aktorzy – Patrick Swayze, Demi Moore (tutaj niestety z dramatyczną fryzurą) oraz Whoopi  Goldberg dają popis swoich umiejętności i wznoszą się na zawodowe wyżyny, a ich postacie są solidnie napisane; każda posiada swoją osobowość i charakter.

Głównego antagonistę również wykreowano w ciekawy oraz nieschematyczny sposób – nie jest to persona z kryminalną przeszłością ani jawny wróg, lecz zaufany człowiek z najbliższego otoczenia zabitego Sama, co całej historii dodaje głębszego wymiaru i sensacyjnego zabarwienia. Wątek z Odą Mae Brown (Whoopi  Goldberg) należy natomiast do stricte humorystycznych, rozluźniających napięcie; gagi są autentycznie zabawne, ale nie przesadzono z ich ilością, ponieważ mogłoby to odwracać uwagę od wydźwięku filmu. Jerry Zucker  przez cały czas w inteligentny sposób żongluje tu różnymi odmiennymi konwencjami oraz motywami i z precyzją chirurga je łączy, tak więc wszystko jest wysublimowane, dawkowane w odpowiednio wyważonych proporcjach. Podczas realizacji "Ghost" wkradły się jednak drobne niedopatrzenia – np. w jednej ze scen Oda Mea Brown wpatruje się w tytułowego ducha i stroi do niego różne miny, choć nie powinna go widzieć, a jedynie słyszeć. Zresztą, niewidoczność Sama dla żyjących osób była wcześniej nierzadko podkreślana i w zależności od momentu stawała się źródłem komizmu lub wręcz odwrotnie – dramatyzmu, gdy zjawa nie mogła dotknąć, pocałować lub ostrzec swojej partnerki. Duży walor tego obrazu stanowi także zaakcentowana, lecz nienachalna brutalność i ostrzejszy język, co w dzisiejszych czasach nie miałoby prawa bytu. Dzieło Jerry'ego Zuckera oceniam na mocne 7/10.

Wersje lektorskie jakie znam:

*Pirat VHS pt. "Duch" – głosu lektora nie rozpoznałem

* Wydanie VHS od ITI – Stanisław Olejniczak

* Wersja TVN 16:9 – Janusz Szydłowski