"Piątek, trzynastego II" (1981)

"Piątek, trzynastego II" (1981) - za pierwszym razem dwójka mocno mnie zawiodła i nie uznałem jej za zbyt udany film. Z każdym kolejnym seansem jednak coraz bardziej się do niej przekonuję, odnajdując jednocześnie coraz więcej plusów, mimo że niesmak nadal w jakimś stopniu pozostał. Przechodząc do rzeczy - prolog jest dość ciekawie zaaranżowany, ale później, gdy zaczyna się właściwa fabuła części drugiej, powiewa trochu nudą. Całość to w zasadzie podkręcona wersja jedynki, ponieważ w podobny sposób poznajemy bohaterów, analogicznie rozwija się intryga i ponownie mamy filmowanie postaci z punktu widzenia mordercy. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że akcja rozkręca się zbyt powolnie - za dużo tutaj wodzenia za nos i grania na czasie, bo i tak wiemy, co spotka obozowiczów. Gdyby postacie były lepiej napisane, to możliwe, że o monotonności nie byłoby mowy, ale są one płytkie, schematyczne, a w większości to odpowiednicy protagonistów z pierwowzoru. Ponadto, nastolatków jest tutaj niby znacznie więcej, ale część z nich w drugiej połowie filmu jedzie do baru, a w obozie zostaje zaledwie garstka, więc zbyt wielkiej rzezi nie uświadczymy. Na pierwsze zabójstwo przyjdzie nam zaś czekać naprawdę długo...Wcześniej jesteśmy raczeni mało śmiesznymi żartami i opowiastkami o Jasonie i Crystal Lake.

Kiedy produkcja ta nabiera już tempa, to z kolei scenarzyści zbyt szybko pozbywają się wszystkich ofiar - nie ma stopniowania napięcia ani suspensu. Albo brakuje akcji albo dzieje się wszystko naraz. Finał także okazuje się być przydługi, choć to i tak najmniejszy problem tej odsłony. "Piątek, trzynastego II" nadrabia natomiast całkiem niezłym klimatem, urokliwą scenerią i gore. Efektów specjalnych może przesadnie wiele nie ma i nie wyglądają jakoś imponująco, ale w kilku scenach i tak będzie na co popatrzeć. Standardowo pojawi się też trochę ładnych dziewcząt i golizny, co jest nieodłącznym elementem serii, podobnie jak wymyślne zabójstwa. Podczas realizacji nie uniknięto również wielu wpadek, a w niektórych momentach twórcy idą wyraźnie na łatwiznę. Przykładowo: w jednej ze scen szyja przecinana jest tępą stroną maczety, a jedna laska, która chwilę wcześniej stała w chatce w samych majtkach i swetrze, wychodząc na dwór, ma już na stopach założone buty. Często też otrzymujemy widok z perspektywy mordercy, który od tyłu zbliża się do swojej ofiary, zaś po zmianie ujęcia, gdy widzimy bohatera od przodu, za jego plecami nikogo nie widać, choć sam atak następuje ;). Mamy też moment, jak zraniona przez Jasona postać, zamiast uciekać, kuli się w kącie i czeka na ostateczny cios, który miałby zakończyć jej żywot ;).

Druga część serii, pomimo tych wszystkich wad, jest jednak w miarę przyzwoitym slasherem, chociaż jako kontynuacja pierwszego "Piątku, trzynastego" wypada nieco przeciętnie. Reżyserowi (Steve Miner) wyraźnie brakuje własnego stylu i jedynie kopiuje najciekawsze rozwiązania z obrazu Cunninghama. Zawodzi trochę tempo i w oczy rzucają się liczne wtórności, choć dość czytelne nawiązanie do jedynki w finale tworzy całkiem ciekawy smaczek. Widzimy wtedy też Jasona, pierwszy raz bez worka na głowie, którego to dumnie nosił w tym sequelu. Jak wspomniałem - kiedyś ta część o wiele bardziej mnie rozczarowała i dałem 5/10, ale teraz podwyższam ocenę na 6/10. Film od 2014 r. emitowany był w stacji Puls - wersję tę czytał Janusz Kozioł. Dawniej całą serię "Friday the 13th" emitowało TVP i prawdopodobnie we wszystkich częściach lektorem był Maciej Gudowski (niestety nie posiadam takowych nagrań). Z Pulsu udało mi się zarchiwizować całość, tyle że nie wszystkie mi działają.